Chapter 30

Po wspaniałej kolacji, która kosztowała prawdopodobnie więcej niż moje miesięczne wynagrodzenie, rozeszliśmy się do swoich pokoi. Byłam skazana na towarzystwo Alexis’a, ale nie był uciążliwy, jak to miał zawsze w zwyczaju. Dopytywał czy niczego mi nie potrzeba, donosił ręczniki i poduszki. Chciał jednak jak najwięcej czasu spędzić ze swoją matką i kiedy tylko zaszyłam się w łazience, on wyszedł z pokoju.

Wzięłam długą kąpiel, ponieważ byłam niesamowicie zmęczona po całym dniu pełnym wszelakich wrażeń. Skoro Alexis wyszedł, nie miałam czasowego ograniczenia i mogłam spędzić w łazience dowolną ilość czasu.

Niedługo cieszyłam się spokojem. Jakieś dziesięć minut później usłyszałam ciche pukanie do drzwi łazienki.

- Kto tam? – zwróciłam się w kierunku drzwi.

- To ja, Marc.

Owinęłam się szybko ręcznikiem i podeszłam by przekręcić klucz. Zamknęłam się na wszelki wypadek, ponieważ nie ufałam do końca pomysłom Alexis. Chłopak wszedł do łazienki i zalał mnie swoją czułością, której już od dawna nie otrzymywałam.

- Hej, co jest? – podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy. – Smutny jesteś i to mi się nie podoba.

- Wszystko w porządku. Zamieniłem parę zdań z Alexisem na korytarzu. – podniosłam do góry brew. – Nie kłóciliśmy się, jeśli tak pomyślałaś.

- Wydaje mi się, że nie rozmawialiście o kolejnym meczu, więc lepiej od razu mi powiedz.

- Nie, nie gadaliśmy o tym. – usiadł na skraju wanny. – Wydaje mi się, że Alexis wie więcej o Twoim życiu niż ja. Zarzucił mi, że w ogóle się nie interesuje Twoimi sprawami, tylko swoimi „błahostkami”. I myślę, że tak naprawdę ma rację. Stale rozmawiamy o moich problemach na boisku i poza nim, o wyjazdach na mecze, o kłótniach w szatni… a Ty cierpliwie wszystkiego wysłuchujesz.

- Przesadzasz. – podeszłam do niego bliżej i oparłam się dłońmi o jego ramiona.

- Wcale nie. – podniósł delikatnie głos. – Jesteśmy razem od kilku pięknych tygodni, a nie przedstawiłem Cię nawet moim rodzicom. Chodzi mi o oficjalne poznanie, przecież znają Cię dobrze… ale wiesz o co mi chodzi. Alexis spotyka się z Laią od niespełna dwóch tygodni i już chciałby przedstawić ją mamie. Wszystko jest pogmatwane i to Ciebie przedstawił, ale dało mi to do myślenia. On jest dużo dojrzalszy niż ja.

- A czy Ty nie jesteś dla siebie zbyt surowy? – dotknęłam jego policzka. – Alexis? Dojrzały? Teraz to naprawdę mnie rozśmieszyłeś.

- No właśnie dopiero teraz zaczynam zauważać swoje błędy. Potrafiłem osądzać wszystkich o wszystko, a nie zauważałem, że w moim życiu nie układa się najlepiej.

- W styczniu kończysz dwadzieścia trzy lata, nie musisz mieć wszystkiego poukładanego. Jesteś młody i zbyt surowo się oceniasz. Gdybyś był takim strasznym chłopakiem, jak o sobie sądzisz, to pewnie bym z Tobą nie była. – uśmiechnęłam się delikatnie. – Przestań niepotrzebnie o tym rozmyślać.

- Chcę zmienić coś w swoim życiu.

- Ale co? Nie musisz niczego zmieniać. Robisz to co kochasz, mieszkasz w najpiękniejszym mieście na Ziemi, masz przyjaciół, rodzinę, no i mnie… - zaśmiałam się. – Co by tu zmienić?

- Coraz poważniej myślę o tym, żeby się ustatkować. – zaskoczyło mnie jego stwierdzenie i to potwornie, ponieważ zaczęłam się jąkać i nie wiedziałam co odpowiedzieć. – Co masz taką minę? Jeszcze nie w najbliższej przyszłości, ale…

- Masz dziś wyjątkowo refleksyjny humor. – pociągnął mnie delikatnie za rękę, bym usiadła mu na kolanach. – Idź spać, widzimy się jutro. Będziemy mieć więcej czasu dla siebie, bo Alexis po południu jedzie na trening, a wieczór gra mecz z reprezentacją. Możemy się wybrać koło południa na plażę, albo pozwiedzać?

- Tylko bez pani Martiny. – fuknął pod nosem. – Chyba mnie nie polubiła.

- To nie Ciebie miała polubić, tylko mnie. – wystawiłam mu język. Marc odpowiedział mi długim pocałunkiem, który przerwał dopiero Alexis, który wszedł do pokoju. Uśmiechnęłam się do niego na pożegnanie, założyłam piżamę i weszłam do ogromnego łóżka.

Alexis zaszył się w łazience i wrócił, kiedy już spałam. Nie miałam problemu, żeby spać z nim w jednym łóżku, tak jak myślałam na samym początku. Rozłożyłam pomiędzy nami poduszkę, która miała stać się swoistą granicą „naszych połówek”. Łóżko zresztą było wystarczająco wielkie, by nawet nie zauważać drugiej osoby.

Obudziłam się długo przed moim przyszywanym chłopakiem. Wykąpałam się i ubrałam świeże ubrania, białą zwiewną bluzkę na ramiączkach i dżinsowe bermudy. Miałam wystarczającą ilość czasu, by zrobić sobie makijaż i fryzurę i korzystałam do woli z wolnej łazienki.

Na dół zeszliśmy razem. Jak na zakochanych i wpatrzonych w siebie przystało. Oczywiście nie afiszowaliśmy się przesadnie, jedynie kiedy wzrok matki chłopaka na nas padł, udawaliśmy, że rozmawiamy na arcyważny temat. Chłopcy siedzieli już w jadali i czekali na nas, by rozpocząć śniadanie. Obdarzyłam każdego z osobna szerokim uśmiechem i zajęłam miejsce obok Sergiego.

- Wyspana? – zwrócił się do mnie z zawadiackim uśmieszkiem.

- Bardzo. Dawno nie spałam w tak wygodnym łóżku. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- A co robimy po południu? – spytał Tello, który do tej pory wisiał na telefonie, rozmawiając z Loreną.

- Plaża? – odpowiedziałam pytająco. Przytaknął chętnie i pokazał mi na telefonie najnowsze zdjęcie swojej córeczki, które dostał przed chwilą mmsem. – Z każdym dniem jest coraz piękniejsza! Jest strasznie podobna do Loreny.

- A nie do mnie? – wydął usta w księżyc.

- Do Ciebie w pewnym stopniu też. – uśmiechnęłam się. – Ale w większym stopniu do Loreny, zdecydowanie.

- Dzieci są największym skarbem. – wtrąciła pani Martina wchodząc po chwili do jadalni. Postawiła na stole kolejny talerz przysmaków i zajęła miejsce obok Marca. – Chciałabyś mieć dzieci, Isabelle?

To pytanie całkowicie wyrwało mnie z zamyślenia. Zakasłałam nerwowo i nie wiedziałam co mam odpowiedzieć.

- Oczywiście, że tak. – wydukałam po chwili. - W bardzo… dalekiej przyszłości.

- A ile masz lat? Jeśli mogę oczywiście zapytać. – pani domu obdarowała mnie szerokim uśmiechem. Coraz częściej czułam się jak na przesłuchaniu i czułam jak obserwuje każdy mój ruch. Czy czekała na jakieś moje potknięcie? Bardzo możliwe.

- Dwadzieścia dwa lata.

- Ja w Twoim wieku miałam już dwójkę dzieci. – zaśmiała się. Spojrzałam na chłopaków, którzy również dziwnie czuli się w jej towarzystwie. Sergi uśmiechnął się do mnie pocieszająco i objął mnie ramieniem.

- Isabelle ma jeszcze mnóstwo czasu by mieć dzieci. – zwrócił się do pani Martiny. – Tylko naszemu Cristianowi tak się spieszyło do macierzyństwa, że nie skończył nawet dwudziestu dwóch lat przed narodzinami córki. – zaśmiał się do przyjaciela.

- I wcale tego nie żałuję! – zbulwersował się od razu brunet.

- Bo nie masz czego żałować. Masz przepiękną córeczkę Carlotę. – wtrąciłam. – I równie piękną żonę!

Reszta przyznała mi rację i kontynuowaliśmy jedzenie w ciszy. Pani Martina czasami zadała jakieś niezręczne pytanie, ale nie przejmowałam się już tym tak bardzo jak na początku. Stwierdziłam, że jest ona typową teściową, które znamy z kawałów. Jak nikt inny potrafiła prześwietlić drugą osobę, zadać krępujące pytanie czy z uśmiechem na twarzy zaproponować dokładkę kolejnego kawałka ciasta.

Szliśmy przepiękną plażą w kierunku urokliwej zatoki, którą w sposób trafny opisała pani Martina. Alexis pojechał na trening przedmeczowy, więc mieliśmy całe popołudnie dla siebie. Oczywiście dla  naszej czwórki. Nie było mowy o jakimkolwiek zbliżeniu się do Marca, ponieważ jak się okazało: rodzina Sánchez miała znajomych i rodzinę dosłownie wszędzie. Na plaży? Ależ oczywiście. W lokalnym sklepiku z pamiątkami? Zdecydowanie!

Sergi rozłożył koc na ziemi, Tello zajął się wypakowaniem wiklinowego kosza, który doszczętnie załadowała nam pani Martina, a ja zajęłam się fotografią. Jako iż w taki oto właśnie sposób wypoczywałam od pracy, która składała się głównie z cykania miliardów zdjęć, to praktycznie ciągle patrzyłam na świat przez obiektyw. Moją muzą stał się bez dwóch zdań Marc, którego zdjęć miałam pełne katalogi na komputerze, ale co miałam poradzić na to, że kochałam się w nim jak zauroczona nastolatka. Sam dzielnie wypromował się w sieci jako fan robienia sobie zdjęć z ręki, chociaż mógł wrzucać moje dzieła – wcale bym się nie obraziła. Ale uznał je za zbyt prywatne, nawet jak na jego własnego instagrama.

- Hej, Sergi. Uśmiechnij się! – przyjaciel odmachał i szeroko uśmiechnął się do pamiątkowego zdjęcia. Ustawił się ze śmiejącym się głośno Tello, do którego po chwili dołączył Marc. Trójka prawdziwych przyjaciół, trzy zupełnie inne osobowości i jedna wielka łącząca ich miłość do piłki nożnej. Uwielbiałam uwieczniać takie chwile na zdjęciach, które wywoływałam w swoim studiu. Nie uznawałam zdjęć na komputerze, ponieważ wielokrotnie traciłam wartościowe pliki. Dlatego też miałam w domu niekończącą się ilość albumów fotograficznych.

Tello wyrwał mi aparat i nakazał ustawienie się pomiędzy chłopakami. Marc objął mnie ramieniem, a Sergi natomiast „doprawił” mi rogi. Miałam znakomity humor i to było doskonale widać na przeglądanych później fotografiach.

Pobyt w Chile był dla mnie nie tylko krótkotrwałym urlopem od natłoku zajęć, ale przede wszystkim chwilą wytchnienia od otaczającego mnie świata. Kochałam Hiszpanię ponad wszystko i nie wyobrażałam sobie życia w innym miejscu na Ziemi, ale przytłoczenie ostatnimi wydarzeniami dało mi się szybko we znaki. Dostałam się na studia, na które nie planowałam iść. Pracowałam praktycznie na dwie zmiany, w klubie oraz w La Tortura, a ponad wszystko walczyłam z matką o niezależność. Miałam do tego święte prawo, ponieważ mieszkałam od dawna poza jej skrzydłami, a mimo to usiłowała mnie kontrolować. Nie podobał się jej mój związek z Marciem. I co miałam na to poradzić? Sama na początku septycznie do tego podchodziłam, ponieważ pamiętałam doskonale jego zachowanie w szkole średniej. Miał mnie gdzieś i skupiał się dosłownie na wszystkim innym, a nie na mnie. A podobno ze sobą „chodziliśmy”. Cóż, mieliśmy wtedy inne definicje związku.

Wszystko się zmieniło. Nasze ponowne spotkanie parę miesięcy temu było jak grom z jasnego nieba. Moje uczucia odżyły na nowo (choć prawdopodobnie nigdy tak naprawdę nie zniknęły). On również się zmienił i to przeogromnie. Czasami go nie poznawałam. Był czarujący i uwodził mnie na każdym możliwym kroku. Zakochiwałam się w nim na nowo i bez pamięci.

Jego zazdrość powodowała u mnie dziwną jak dla mnie reakcję, ponieważ w głębi duszy byłam szczęśliwa. Zależało mu na mnie i dzięki swojej podejrzliwości i lekkiej zaborczości, właśnie to okazywał.

Marc zaciągnął mnie pod wyżłobioną skałę przez wodę, która stworzyła bardzo intymne i romantyczne miejsce dla każdej zakochanej pary. Tak przynajmniej opowiedział nam Alexis, który chyba przez zupełny przypadek podpowiedział nam idealne miejsce na uniknięcie zaciekawionych par oczu. Chłopak pocałował mnie zachłannie, kiedy tylko zniknęliśmy z pola widzenia naszych przyjaciół. Przed nimi oczywiście nie musieliśmy się chować, ponieważ doskonale wiedzieli o naszym związku i przywykli do naszej wymiany uczuć. Gorzej było z ludźmi, którzy bacznie się nam przyglądali. Wokoło znajdowało się pełno znajomych rodziny Sánchez, którzy nie ukrywali zainteresowania moją osobą. Pani Martina zdążyła ogłosić całemu światu, że jej ukochany synuś znalazł lubą. Dlatego też musiałam zadowolić się przypadkowym muśnięciem dłoni mojego chłopaka, który przez cały czas zachowywał odpowiedni dystans.

Pod skałą mogłam wreszcie zarzucić mu ręce na ramiona i oddać każdy, nawet najmniejszy pocałunek.

- Kocham Cię. – szepnął łapiąc mnie za oba policzki. – Nie mogę już się doczekać, aż wrócimy do domu. Mam dość tej szopki.

- Ja też. – westchnęłam. Delikatnie pogłaskałam go po policzku i uśmiechnęłam się szeroko. – Chociaż wszyscy skaczą koło mnie jakbym była jakąś księżniczką.

- Bo jesteś. – oparł swoje czoło o moje. – Chyba musimy już wracać. – spojrzał na zegarek. Nie było nas zaledwie parę minut i wcale nie chciałam wracać. Mogłabym tam z nim stać przez resztę dnia. Musieliśmy się jednak przygotować na mecz i dojechać do stolicy, gdzie znajdował się Estadio Nacional de Chile. Czekała nas jazda samochodem ze starszym bratem Alexisa, który czarował mnie na każdym możliwym kroku. Nie wiem czy chciał mnie przez to wybadać, ale skutecznie odcinałam każdy jego „zalot”.

Droga minęła nam szybko, dzięki żarom Sergiego, którymi zasypywał nas praktycznie przez cały czas. Opierałam głowę o szybę i obserwowałam widoki. Strasznie podobało mi się w Chile. To jakby inna planeta, którą od paru dni miałam możliwość odkrywać po raz pierwszy. Cieszyłam się, że miałam taką niepowtarzalną okazję, by być w  takim pięknym miejscu ze swoimi przyjaciółmi. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym pojechać tylko z Alexisem i przez cały czas nudzić się lub przebywać z jego nadopiekuńczą matką. Dlatego też podświadomie cieszyłam się, że na lotnisku dołączyła do nas „święta trójca”. Bez nich nie byłoby tak samo. Co to, to nie.

Zajęliśmy miejsca na trybunie i daliśmy ponieść się stadionowym emocjom. Co z tego, że po raz pierwszy byłam na meczu reprezentacji Chile? Prawdopodobne tego dnia byłam ich największą fanką.

Chile bez problemu wygrało z Wenezuelą w towarzyskim spotkaniu, chociaż walka była do samego końca. Kiedy sędzia odgwizdał koniec meczu, cały stadion krzyczał jeszcze mocniej. Ja i Sergi skakaliśmy z innymi kibicami, Tello robił zdjęcia moim aparatem, a Marc musiał na chwilę wyjść by odebrać „arcyważny” telefon. Atmosfera była tak pozytywna, że nie chciałam wracać do domu państwa Sánchez. Tam miałam od razu zderzyć się z rzeczywistością. I podejrzliwym wzrokiem Pani Martiny.