Chapter 1

Dym tytoniowy całkowicie wypełnił pracownię fotograficzną. Byłam w transie, pochłonięta odbitkami nowożeńców, którzy urządzili sobie sesję plenarną na plaży. Nie byłam nigdy fanką takich sesji, ale w branży liczyło się zadowolenie klientów, a oni po zobaczeniu próbek byli zachwyceni. Fotki w wodzie, na plaży, trzymając się za ręce, na rękach… wszystkie możliwe ujęcia, a było z czego wybierać. Obliczyłam, że zrobiłam przeszło tysiąc zdjęć na samej plaży, a państwo młodzi zażyczyli sobie jeszcze plener w górach i mieście.

- Jezusie, przewietrz tutaj, bo zaraz się udusisz! – do ciemnicy wpadł brat, który machał wokół siebie jakąś szmatką, próbując rozwiać dym. Wyglądał komicznie, ale faktycznie miał rację. Powoli zaczynało brakować tlenu. Otworzyłam drzwi na oścież i zderzyłam się z jaskrawym światłem słońca. Pracując przez godzinę w czerwonym świetle, całkowicie przyzwyczaiłam oczy do tego typu ostrości. Przetarłam powieki dłońmi i wróciłam do brata, który przeglądał suszące się na sznurkach odbitki.

- Bardzo podobają mi się te zdjęcia. – wskazał palcem na parę trzymającą się za ręce.

- Nuda. – parsknęłam na jego słowa i wykonałam ruch, który miał imitować odruch wymiotny.

- Dalej jesteś buntowniczo nastawiona na wszystkich facetów na świecie? – zapytał zmierzając mnie wzrokiem.

- Absolutnie nie. – podeszłam do niego i objęłam go ramieniem. – Mam przecież Ciebie. – wyszczerzyłam zęby, za co dostałam pstryk w nos. – No co?

- Chciałem Cię umówić na randkę z moim kolegą, no ale w takim wypadku biedny nie ma na co liczyć.

- Jakim kolegą? – poniosłam jedną brew do góry.

- Czyli jednak masz serce? – zaśmiał się głośno.

- Oczywiście, że mam, ale nie muszę okazywać go każdej napotkanej osobie, prawda?

Klienci woleli załatwiać wszelkiego typu sprawy z moim bratem, który był wprost stworzony do roli handlowca. Potrafił sprzedać wszystko. Miał tę niesamowitą charyzmę, która zrzeszała sobie ludzi i był najnormalniej w świecie lubiany. Ja natomiast byłam typem odludka. Potrafiłam otwarcie skomentować to co mi się nie podobało i trzasnąć drzwiami, gdy klient chciał zrobić sobie zdjęcie w złotym kostiumie od Prady. Miałam swoje granice, których nie przekraczałam.

Luka spojrzał na mnie rozbawiony. Od lat spotykał się z jedną dziewczyną, która urodziła mu przepiękną córeczkę, Lilly. Nic nie stało na przeszkodzie by wziął z nią ślub, ale jednak był moim bratem i miał ten pierwiastek buntu w sobie. Nie chciał by wszyscy na niego naciskali w tej sprawie i podjął decyzję, że oświadczy się w odpowiednim czasie. Czyt.: w grudniu po południu, albo coś w ten deseń.

- Rodzice zapraszają nas na obiad. – powiedział Luka siadając za ladą w pomieszczeniu obok.

- To wrócili do siebie? – wychyliłam się zza drzwi ze spojrzeniem pełnym obawy.

- Na to wygląda. – do środka weszła pulchna kobieta, którą kojarzyłam z widzenia. – Dzień dobry, pani Dolores! – krzyknął brat i o mało nie podskoczył na krześle. – Dziś coś wywołujemy czy szalejemy i robimy zdjęcie?

- Potrzebuję zrobić zdjęcie paszportowe. Wybieram się na wakacje. – puściła mu zalotnie oczko. O, tak. Luka wiedział jak przypodobać się starszym paniom, by te z kolei zamawiały u nas zdjęcia i zostawiały u nas pieniądze, a nie u konkurencji.

Zamknęłam się w pracowni i w ciszy zajęłam się swoimi obowiązkami. Miałam ich całkiem sporo i nie mogłam narzekać na nadmiar wolnego czasu. Latałam z uwieszonym na szyi aparatem po najróżniejszych zakątkach, by zrobić upragnione zdjęcie dla moich klientów lub dla mnie. Nie mogłam usiedzieć w miejscu, bo było tak wiele miejsc w których jeszcze nie byłam i nie zrobiłam zdjęć. Ktoś kiedyś powiedział, że patrzę na świat przez pryzmat aparatu fotograficznego. Zdecydowanie miał rację.

Powiesiłam wszystkie odbitki na długim sznurze rozciągniętym ponad pracownią i udałam się na zaplecze, by zaparzyć sobie kawy. Jednym uchem nadsłuchiwałam kto wszedł do lokalu, a drugim rozmawiałam przez telefon z mamą. Kiedy usłyszałam męski głos rozmawiający z Luką trochę się zaintrygowałam. Podeszłam bliżej drzwi i uważnie słuchałam słów wypowiadanych przez mojego brata.

- To dla nas niesamowita szansa. Nie wiem jak mam się Panu odwdzięczyć. – powiedział, o mało nie piszcząc.

- Po prostu zróbcie jak najlepsze zdjęcia, a później może klub zechce kontynuować w Wami współpracę. Wciąż szukamy najlepszych fotografów w zastępstwie dla odchodzącego na emeryturę Jorge, ale jakoś nie mamy szczęścia. – usłyszałam tajemniczy głos mężczyzny. Byłam zdziwiona, bo to zazwyczaj my chodzimy po najróżniejszych instytucjach i reklamujemy swoje zdjęcia. Jeszcze nikt nie przyszedł do nas osobiście i nie zaproponował nam współpracy. To wielki zaszczyt i chyba ugruntowanie naszej pozycji na rynku.

Kiedy tylko mężczyzna wyszedł, wybiegłam do salonu i o mało nie wpadłam na swojego brata który zmierzał na zaplecze.

- Kto to był? – spytałam natychmiastowo.

- Podsłuchiwałaś? – zaśmiał się głośno i poczochrał mnie dłonią po włosach. – To był Manuel, chce żebyśmy zrobili kilka próbnych fotek i może zaproponuje nam stałe zlecenie.

- Ale dla kogo? – uporczywie próbowałam wyciągnąć od niego jak najwięcej informacji.

- Dla klubu sportowego. Mamy zrobić chłopakom po kilka zdjęć na stronę internetową i jeżeli będą zadowoleni to będziemy robić im sesje zdjęciowe, kampanie promocyjne i jeździć z nimi za granicę. – usiadł z powrotem za ladą.

- Nie zauważyłeś przypadkiem, że mamy tutaj całkiem dużo roboty? Chcesz opuścić stałych klientów? Wiesz, że niektórzy z nich nam tego nie wybaczą.

- Wiem, wiem. Jest nas dwójka, więc jedna osoba będzie na pogotowiu tutaj, a druga na zawołanie dla klubu. Jeżeli nas zatrudnią to może zatrudnimy kogoś do pomocy. Kto wie? Póki co nie rozmyślajmy nad tym, ok.?

Kiwnęłam głową i oparłam się obiema dłońmi o ladę. Jaki klub sportowy chciałby zacząć z nami współpracę? Oczywiście jesteśmy dobrzy w tym co robimy, ale nie specjalizujemy się w sesjach tego typu. Jednak warto zawsze spróbować, by później nie żałować.

Kolejnego dnia miałam urwanie głowy. Coraz bardziej nie podobał mi się fakt, że mogłabym jeszcze oprócz tego pracować na stadionie. Klienci, którzy nas odwiedzali byli zawsze bardzo wymagający i wielokrotnie musiałam poprawiać, wytuszować lub nawet usuwać zdjęcie, bo ktoś miał za duży nos lub krostkę w nieodpowiednim miejscu.

To było naprawdę demotywujące, ale musieliśmy za coś żyć i starałam się być jak najbardziej miła, czyli po prostu nie byłam sobą. Kiedy pokazałabym im swoje prawdziwe oblicze, raczej nie wróciliby do naszego studio.

- Cześć, Isabell. – usłyszałam w progu głos Matilde, która trzymała za rękę Lilly. – Jest Luka?

- O, hej hej. Wchodźcie. – gestem ręki zaprosiłam dziewczyny do środka. – Luka jest w plenerze, ale powinien wrócić lada moment. – uśmiechnęłam się do Lilly, która objęła mnie mocno w pasie.

- Słyszałam o waszym wyróżnieniu. – powiedziała Matilde i usiadła na krześle przy ladzie. – To naprawdę wielka sprawa.

- Zgadza się. Jesteśmy trochę onieśmieleni, ale spróbujemy. Co nam szkodzi?

- No, jasne. – blondynka zaśmiała się pod nosem. Wyjęła z torebki dzwoniącą komórkę i oddaliła się kilka kroków by odebrać.

- Chcesz coś do picia? – spytałam małą, która ochoczo pokiwała głową. Zaprowadziłam ją na zaplecze i nalałam do szklanki soku pomarańczowego. Miałam z nią świetny kontakt, choć prawdę powiedziawszy nie lubiłam za bardzo dzieci. Lilly była jednak nad wyraz mądra jak na swój wiek i strasznie ciekawska. Możliwe miałam do niej słabość, bo była moją bratanicą. Nie wiem. Jednak kochałam to dziecko do szaleństwa.

- Dzwonił Luka. Spóźni się. – Matilde westchnęła głośno i usiadła z powrotem na krześle. – A co u Ciebie? Jakieś ploteczki?

- W sumie to nie… praktycznie mieszkam w tym studio i nic się szczególnego nie dzieje. No może oprócz tego dzisiejszego kolesia, który zaproponował nam współpracę.

- Myślisz, że to może wypalić?

- Wiesz… nie mam pojęcia czego oni oczekują. Ja nie jestem specjalistką w sportowych sesjach i w dodatku z dużą ilością facetów….

- I to w dodatku przystojnych!

- Tego nie wiem. – podniosłam brew do góry. – Luka Ci mówił co to za drużyna?

- Mi? Nie, skąd. – odpowiedziała momentalnie. Coś mi tu śmierdziało, ale nie chciałam ją wypytywać w towarzystwie Lilly, która biegała po studio z szerokim uśmiechem na twarzy.

Przegadałyśmy dobre pół godziny zanim wszedł Luka. Brat przywiał się z dziewczyną całusem w czoło i złapał córkę na ręce. Piski małej roznosiły się po całym pomieszczeniu. Tworzyli wspaniałą rodzinę, a na pierwszy rzut oka widać było jak bardzo się kochali. Poniekąd im tego zazdrościłam, ale nie umiałam się do tego przyznać. Nie chciałam szukać nikogo na siłę. Wszystko w odpowiednim czasie.

******************************************

Rozdział  z okazji dzisiejszego dnia św. Walentego. Nie obchodzę, ale może ktoś z Was tak, więc dla tych najlepsze życzenia - dużo miłości ;-)