Chapter 3

Cieszyłam się, że do czasu gdy brat pojawił się na parkingu, potrafiłam dojść do siebie i nawet przywitać go niemrawym uśmiechem. Marc całkowicie zaprzątnął mój umysł i robiłam dosłownie wszystko, żeby o nim nie myśleć. Na próżno.

Luka zawiózł mnie bezpośrednio do rodziców na obiad, gdzie musiałam grać przed nimi najszczęśliwszą córkę na świecie. Choć moje serce krwawiło i nic nie wskazywało na to by kiedykolwiek przestało.

- Chcecie dokładkę? – spytała mama wstając od stołu. Pokręciłam głową i nalałam sobie soku do szklanki. Matilde i Lilly dołączyły do nas po jakimś czasie. Śmiech małej rozbiegał się po całym domu, która uciekała przed swoim dziadkiem w popłochu bawiąc się z nim w ganianego.

- A jak praca z klubem? Da się z nimi normalnie dogadać, czy gwiazdorzą? – zwróciła się ponownie do mnie mama.

- Niektórzy są naprawdę sympatyczni. – odpowiedziałam po chwili namysłu. – Część z nich niestety myśli, że skoro piszą o nich w gazetach to są jakimiś bóstwami, ale w rzeczywistości nie umieją ustawić się normalnie do zdjęcia i wychodzą na nich karykaturalnie. Więcej grają gwiazdy, aniżeli nimi są.

- No, ale chciałbym zarabiać tyle co oni. – westchnął brat.

- A Ty ciągle o pieniądzach! – zaśmiał się tata, który ponownie wszedł do salonu. – Macie okazję poznać mistrzów. Mógłbym się pokroić za coś takiego!

- Masz zbyt wielkie wyobrażenie co do nich. Naprawdę to normalni ludzie, a piłka to ich praca. – powiedziałam. – Co prawda większości przydałby się psycholog… - zawiesiłam na chwilę głos. - …ale kilku z nich bardzo polubiłam. Na przykład Pique. Bardzo miły gość!

- Poznałaś go? – tata o mało nie zakrztusił się sokiem.

- Oczywiście, że tak. Messi’ego też, tylko nie padnij tu na zawał serca. – zaśmiałam się. Tata był chyba największy fanem klubu na całym świecie. Był na niezliczonych ilościach meczy i oglądał ich tysiące w telewizji. 

Matilde i Luka siedzieli objęci na kanapie w salonie, a ja z podkurczonymi nogami zatonęłam w fotelu naprzeciwko nich. Mama ciągle wypytywała o nasze nowe zlecenie, ale dałam dojść do głosu bratu, który chętniej paplał jak najęty. Słuchałam go w absolutnej ciszy, ale miałam przed oczami szare tęczówki Marc’a, które przeszywały mnie po południu. Nawet w najśmielszych snach nie pomyślałabym nawet, że go spotkam. Ba! Gdybym miała wybór to prawdopodobnie uciekłabym gdzie pieprz rośnie, żeby tylko go nie zobaczyć. Gdyby nie Luka i jego przelicznik pieniędzy, wszystko toczyłoby się swoim biegiem i nie zawracałabym sobie głowy licealną miłością.

Tata wymęczył mnie na odchodne, kiedy ma się spodziewać wnuków. W odpowiedzi wskazałam na Matilde, ale blondynka od razu zaprzeczyła jakoby spodziewała się potomka.

Przez to, że mieszkałam z Luką i jego rodziną, pragnęłam ciszy i spokoju. Lilly odziedziczyła po moim bracie wszystkie najgorsze cechy charakteru, czyli gadatliwość, roztrzepanie i zawracanie gitary, kiedy tylko miała ochotę.

Po usilnych błaganiach ze strony małej, wreszcie zdecydowałam się zabrać ją na lody do pobliskiej kawiarenki. Marudziła od godziny, więc wolałam szybko załatwić sprawę, niż męczyć się z nią cały wieczór. Matilde była mi strasznie wdzięczna, że zabieram małą na spacer, bo nienajlepiej się czuła, a Luka wyszedł na spotkanie z klientem.

- Ciociu…. – Lilly przeciągnęła ostatnią literę słowa jak najdłużej się dało i spojrzała na mnie swoimi wielkimi oczyma. – Chciałabym mieć pieska.

- A ja jednorożca i milion dolarów, ale nie mam. – pociągnęłam ją za rączkę, by dorównała mi kroku. Nie byłam najlepszą ciocią na świecie, ale starałam się nią być. Kupiłam małej gałkę lodów czekoladowych, a sobie sorbet malinowy i ruszyłyśmy wolnym krokiem do domu.

- Hej, mała! – usłyszałam pisk dochodzący gdzieś z ulicy. Odwróciłam się momentalnie i ujrzałam samochód Marc’a, który dotrzymuje nam tempa. – Gdzie tak pędzisz? – z bocznego siedzenia wychylił się nieznany mi chłopak, który pomachał mi wesoło. Lilly odpowiedziała tym samym, ale złapałam jej rączkę i przyciągnęłam ją mocno do siebie.

- Hej, Marc. To kiedy wy byliście razem? – krzyknął chłopak. – To Twoje? – wskazał na Lilly, która na słowa chłopaka upuściła swoje lody. Aby nie płakała podałam jej swoje, które trzymałam w ręce i wytarłam jej rączkę, którą zdążyła sobie pobrudzić na czekoladowo.

- Zwariowałeś? Za duża jest. – odpowiedział spokojnie brunet. – Zresztą my zawsze się zabezpieczaliśmy. – zaśmiał się, na co jego kolega opowiedział tym samym. Nie chciałam, żeby Lilly słuchała jego głupich wywodów i pociągnęłam ją za sobą. – Dalej mieszkasz z rodzicami na ulicy Major?

- Nie Twoja sprawa. – syknęłam ciągnąc za sobą bratanicę. Chciałam jak najszybciej dotrzeć do domu brata, ale oni dalej jechali za nami.

- A ja chciałem się z Tobą umówić tylko na kawę. I co Ci było szkoda? To tylko kawa. – marudził dalej.

- Nie chcę mieć z Tobą nic do czynienia. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli ze sobą współpracować. – odpowiedziałam.

- Co jej takiego zrobiłeś? – spytał koleś siedzący w aucie.

- Taki już ma charakterek. – zaśmiał się Marc. Pomachał Lilly i odjechał z piskiem opon. Za jakie grzechy musiałam go znowu spotkać? Zrobiłam coś komu? Uraziłam? No może czasami, ale to przecież nie powód bym musiała tolerować coś takiego.

Moja relacja z Marc’iem była bardzo intensywna. Znałam go od podstawówki, ale nigdy za sobą nie przepadaliśmy. Ciągłe drwiny z jego strony i docinki z mojej, standardowo. W gimnazjum nasze drogi się rozeszły, chociaż nasze rodziny się znały i często widywały. Unikałam go, bo nie miałam ochoty na spory i wzajemne dogryzanie. Kiedy trafiliśmy do jednego liceum, Marc był już w FC Barcelonie i brylował na korytarzach szkoły niczym młody Bóg. Miał zdecydowanie zapędy na najbardziej popularnego chłopaka w szkole i tak faktycznie było. Każdy go lubił, miał zgraję oddanych fanek, które ściągały majtki na jego zawołanie oraz kumpli, którzy zdecydowanie podnieśli swoje notowania na szkolnym rynku „ciachowatości”. Więc jak to się stało, że na siebie wpadliśmy? To było coś nagłego i w żadnym wypadku niespodziewanego, ale wpadłam na niego potykając się o czyjś leżący na podłodze plecak. Wpadłam prosto w jego ramiona. Był przystojny i od razu się zauroczyłam. Miałam siedemnaście lat, zakochiwałam się praktycznie przez cały czas, ale z nim to było coś zupełnie innego. Dopiero z perspektywy czasu zdałam sobie sprawę, że nasz związek opierał się tylko wyłącznie na łóżku, leżeniu na moim dachu i obserwacji gwiazd. Banał i tandeta jakich mało, ale wtedy byłam zachwycona. W zasadzie nie pokazywaliśmy się razem, bo „nie chcieliśmy, by nasze szczęście zalało całą szkołę”. Akurat. Może on podchodził do tego z wielkim dystansem, ale ja zaangażowałam się na sto procent. Po prawie roku bawienia się w kotka i myszkę, postanowiłam zakończyć to raz na zawsze. Wybrałam najmniej odpowiedni moment na taką rozmowę, a mianowicie studniówkę. Wszyscy bawili się na całego, a my siedzieliśmy na schodach zewnętrznych i przechodziliśmy trudny monolog, bo tym razem tylko ja mówiłam. Powiedziałam wszystko co leżało mi na sercu i miałam nadzieję, że tej nocy zaczniemy wszystko na nowo. Kiedy usłyszałam jego śmiech z niedowierzania łzy pociekły po moich policzkach. Z początku zapierał się, że jestem dla niego najważniejsza i mam nie siać paniki. Później jednak i tak wyznał, że będzie na stałe grać w drużynie, więc nie ma sensu brnąć dalej w związek bez przyszłości. Kiedy jakieś dziewczyny wyszły na zewnątrz i stanęły obok niego, rzucił na odchodne, że i tak chodziło mu głównie o seks.

Nie, nie miałam złamanego serca. Moje serce rozsypało się na miliony malutkich kawałeczków, nie do odbudowania.

Widząc go po trzech latach wszystkie najgorsze wspomnienia powróciły. Powrócił też ból, z którego nie mogłam się otrząsnąć przez prawie rok. Przez niego nie mogłam się na nowo zakochać w chłopakach, którzy byli warci miłości… nie chciałam znowu poczuć rozgoryczenia i straty. Nie chciałam być traktowana jak przedmiot, który znudził się i został rzucony w kąt.

Nikomu nie przyznałam się co tak naprawdę zaszło pomiędzy mną, a Marc’iem. Najwyraźniej on nie czuł się niczemu winny i opowiadał swoim kumplom o naszych perypetiach. Po trzech latach miałam już gruby pancerz, który nie pozwalał mnie tak dotkliwie ranić.

Ze złamanym sercem, czy bez… chciałam się jakoś na nim zemścić.

A zemsta w takich przypadkach bywa zabójczo trująca.

*****************************************

Hej. Za wszystkie błędy przepraszam, ale nie miałam chwili by je sprawdzić. Wreszcie mam odpoczynek po sesji, więc spodziewajcie się nowości już niebawem :-)