Prolog

Życie usłane różami zdarza się jedynie w filmach. I to ściślej mówiąc: tanich. Takich, które nie zmuszają widza do głębszego myślenia. Takich, które mają za zadanie zrobienie papki z mózgu i chwilowe odstresowanie.

Moje życie zdecydowanie nie należało do filmowych. Było normalne, aż za bardzo. Chodziłam do normalnych szkół, mieszkałam na przedmieściach w normalnym jednorodzinnym domku, miałam całkowicie typowych rodziców, a sama nie należałam do zbytnio rozrywkowych.

Moi przyjaciele i rodzina wypełniali całkowicie pustkę, którą wypełniało mi liceum. Kiedy je wreszcie skończyłam, byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. Absolutnie nie narzekałam na nudę, ale czegoś brakowało mi w życiu. Miałam dwadzieścia dwa lata i nie wiedziałam kim być. Pracowałam jako fotograf w studiu fotograficznym „La Tortura” z moim bratem, ale nie było to coś co satysfakcjonowałoby mnie choć w połowie. Pragnęłam czegoś więcej. 

Miłość? Już od dawna w nią nie wierzyłam. Ostatni związek zakończył się aferą na całą okolicę i pół stolicy. Nie miałam zamiaru wchodzić drugi raz do tej samej rzeki, mimo że jego szare oczy wciąż śniły mi się po nocach. Nie widziałam go od impezy po zakończeniu liceum, podczas której zakończyliśmy swój prawie roczny związek. Nie mogłam być z kimś, dla którego byłam „tą drugą”. Nie, nie zdradzał mnie, albo przynajmniej mocno się ukrywał. Miłość do piłki nożnej całkowicie pochłonęła chłopaka, który wyznawał mi miłość pod balkonem. To nic złego mieć pasję i cel do którego się dąży. Ale chorobliwe zapatrzenie w jedną rzecz nie jest niczym dobrym. A w żadnym wypadku nie sprawdza się w związku.

Chciałam o nim wreszcie zapomnieć.

Ale nic nie wskazywało na to, by było to możliwe.

**************************************************

Hej. Coś nowego ode mnie w ten zimowy i mroźny wieczór. Mam nadzieję, że się Wam spodoba ;-)