Chapter 23

Kiedy Lily zasnęła na ramieniu Marc’a, zdałam sobie sprawę jak późno faktycznie było. Dochodziła jedenasta, a mała miała w zwyczaju pójście spać koło dziewiątej. Brunet pomógł mi ją przetransportować do mojej sypialni i położył ją w łóżku, tuż obok smacznie śpiącego Matteo w swoim nosidełku. Wróciliśmy wspólnie do salonu, gdzie panował nieziemski rozgardiasz. Wszędzie walały się chipsy, które w nerwach podczas gry porozrzucała bratanica.

- Mogę zaoferować Ci kanapę. – uśmiechnęłam się do piłkarza, który sprzątał z podłogi resztki jedzenia.

- Nie chce mi się wracać do siebie. – złapał mnie za rękę i przyciągnął, bym usiadła mu na kolanach.

- To zostań. – pocałowałam go w policzek. – Nie ma w tym nic złego.

Po kąpieli, wskoczyłam w piżamę, która składała się z podkoszulki i krótkich spodenek, i wpełzłam na kanapę między oparcie, a piłkarza. Dziękowałam Bogu, że zdecydowałam się na kupno zjawiskowo szerokiej kanapy i dzięki temu mogliśmy wygodnie spać. Nie przeszkadzało mi wcale, że zasypiałam w ramionach Marc’a.  Przerażało mnie jednak to, że zaczynałam się do tego przyzwyczajać.

Marc wcale nie miał ochoty na sen. Pozbył się swojej koszulki, które powędrowała w bliżej nieokreślonym kierunku. Kiedy i moja wylądowała na podłodze, usłyszeliśmy głośny płacz Matteo. Nim udało mi się go uśpić, brunet już spał. Najdelikatniej jak się dało, wróciłam z powrotem na swoje miejsce obok Marc’a i wtuliłam się w jego nagi tors.

Rano obudził mnie dzwonek do drzwi. Intuicyjnie popchnęłam bruneta i po chwili usłyszałam głośny jęk dochodzący z podłogi. Naciągnęłam na siebie pierwszą lepszą koszulkę, która leżała na podłodze, przeskoczyłam nad brunetem i podbiegłam do drzwi.

- Mama? – zaszokował mnie jej widok w moim progu.

- Cześć, Isabell. – wyminęła mnie i wtargnęła do mieszkania z dwoma torbami wypakowanymi po brzegi zakupami. – Co tu się dzieje? – położyła na ziemi torby i spojrzała zdezorientowanym wzrokiem na podnoszącego się z podłogi Marc’a. – Co on tu robi? – mama skierowała swój wzrok na moją osobę.

- Podnosi się z podłogi. – odpowiedziałam pospiesznie. Zamknęłam drzwi i próbowałam rozwiązać jakoś sytuację, która dopiero co się klarowała. Mama w tym samym salonie co Marc. To nie mogło się skończyć dobrze. – A co Cię do mnie sprowadza, mamo?

- Przyszłam po moje wnuki. Dogadałam się z Luką, że zajmę się dziećmi do wieczora. – zlustrowała piłkarza, który nie miał na sobie koszulki. Dziwnym trafem miałam ją na sobie. Było mi wszystko jedno, którą zakładam na siebie, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. – Powinniście się wstydzić. Za ścianą śpią moje wnuki, a Wy urządzacie sobie tu schadzki.

- To nie tak jak Pani myśli. – wtrącił wreszcie Marc.

- Jeszcze nie potrzebuję okularów. Umiem ocenić sytuację. – spojrzała na mnie i pokiwała bezradnie głową. Weszła do mojej sypialni, gdzie spały jej wnuki, a ja skupiłam wzrok na chłopaku.

- Przecież nic się nie stało. – przebrałam szybko koszulkę i zaczęłam sprzątać. Poskładałam koc i poduszki, które włożyłam do szafy w korytarzu. – No przecież nic się nie stało. – powtórzył ciszej i podszedł do mnie, sprawdzając uprzednio czy mama nie wychodzi z sypialni.

- Przestań. – zrzuciłam jego dłonie z moich bioder. – Mama jest obok!

- Jesteśmy razem?

- Muszę sama z nią o tym pogadać. Wiesz dobrze jak ona na Ciebie reaguje. Sam widziałeś… - skradł mi całusa. – No proszę Cię.

- Ok., ok. Będę leciał. Mam konferencję prasową. – odnalazł swój telefon komórkowy przy kanapie i wrócił z powrotem do mnie. – Widzimy się po południu?

- Po południu nie mogę, mam pracę. Ale wieczorem jak najbardziej. – odwzajemniłam pocałunek.

- Znów praca?

- Mam sesję ślubną na plaży. Musimy zdążyć przed zapowiadaną ulewą. – spojrzałam na zegarek, który wskazywał dziewiątą trzydzieści. – Powinnam wyrobić się do osiemnastej.

- Napisz jak skończyć to po Ciebie przyjdę. – ponownie skradł mi całusa w usta. Uśmiechnęłam się widząc jak znika za drzwiami i weszłam do sypialni, gdzie swoje rządy sprawowała „pani mama”.

- Co to miało być? – spytała, kiedy tylko mnie zauważyła. – Marc? Marc Bartra? Ten sam, z którym spotykałaś się w liceum? Ten sam, który zerwał z Tobą na studniówce i przez którego nie poszłaś na studia?

Oczywiście nie byłaby sobą, gdyby nie wytknęła każdego najmniejszego błędu jaki popełniłam w swoim życiu. Długo nie mogłam podnieść się po zerwaniu z Marc’iem i przegapiłam termin składania papierów na uniwersytecie. W rezultacie nie poszłam na studia, co złamało serce mojej rodzicielce. Szybko zaaklimatyzowałam się w pracowni brata, a mama coraz rzadziej wspominała moje wykształcenie.

- Mamo, daj już spokój, ok.? – usiadłam na skraju łóżka, tuż przy przeciągającej się na wszelkie sposoby Lily. – Wyspana? – mała przytaknęła i zeskoczyła z wielkim hukiem z łóżka. Zalałam jej płatki mlekiem i podałam w kuchni.

Mama zajęła się Matteo, który znowu zaczął dokazywać. Nakarmiła go i przebrała w świeże śpioszki. Kiedy mały zajadał się butelką, ona wstawiła czajnik na kawę.

- Nie mogę się pogodzić z tym co zobaczyłam. Biegniesz za nim na jedno kiwnięcie palca. Co on ma takiego w sobie, że nie możesz o nim zapomnieć? – nasypała do kubków kawy i zalała wrzątkiem. Wyjęłam z lodówki mleko i postawiłam na stole. Wzruszyłam jedynie ramionami jako odpowiedź na jej pytanie i zajęłam się kawą. – Gdyby tata wiedział…

- Nie musi o niczym wiedzieć… póki co. Prawda? – ojciec reagował jeszcze bardziej alergicznie na piłkarza. To on odbierał mnie z feralnej studniówki, kiedy wracałam zapłakana do domu. Chciał mu skopać buzię na kwaśnie jabłko, ale nie pozwoliłam mu na to. Wiedziałam dobrze, że nie zareaguje pozytywnie na fakt, że znów się z nim spotykam, ale wiedziałam również, że kiedyś będę musiała mu o tym powiedzieć. – Strasznie to wszystko przeżywasz. – skomentowałam.

- Mam Ci przypomnieć jak Ty to przeżyłaś?

- Mamo, nie pierwszy raz chłopak ze mną zerwał, albo ja z nim. I zapewne nie ostatni, więc daruj sobie te wszystkie docinki. Póki co spotykam się z Marc’iem i jest ok. Nie chcę niczego zapeszać.

- Przypomniał sobie jaka jesteś piękna i znów owinął Cię wokół palca. Wiesz, że to tylko jego kaprys. Znudzi się i znów pobiegnie za jakąś modelką. Tacy są piłkarze. – rodzicielka wzruszyła ramionami i próbowała się do mnie uśmiechnąć, ale jej to nie wyszło.

- Mówisz tak ze swojego doświadczenia? – syknęłam.

Dobrze wiedziałam o czym mówiłam. Tato był w młodości piłkarzem, który odnosił spore sukcesy zawodowe w Hiszpanii. Pod koniec lat osiemdziesiątych, zaraz po narodzinach Luki, miał przejść do jednego z najlepszych klubów angielskich, ale koszmarna kontuzja całkowicie wykluczyła go z dalszej kariery sportowej. Zajął się interesami i tak mu już zostało. Nigdy nie zapomniał o piłce i dalej chętnie w nią kopie, jeździ na mecze i kibicuje. Wie jednak jacy piłkarze są i kiedy dowiedział się o moim związku z początkującym piłkarzem, Marc’iem, wpadł w szał. Od razu chciał mnie zamknąć na klucz i nie wypuszczać. Kiedy zerwaliśmy, ciągle wypominał mi, że to było jasne do przewidzenia. Gdyby dowiedział się, że znów spotykam się z piłkarzem (i w dodatku tym samym), to nie skończyło by się najlepiej. Wolałam zachować wszystko w tajemnicy przed nim, najdłużej jak tylko się da.

- Nie sądzisz, że tata dowie się wszystkiego prędzej czy później? Lepiej mu powiedz o tym od razu. Z czasem przywyknie do tego, że jego córka spotyka się z donżuanem.

- Mamo… - jęknęłam. – On naprawdę się zmienił. Skoro ja to zauważyłam, to i Ty zobaczysz. Nie należę do tępych dziewczyn, a tak mi właśnie wmawiasz.

- Nie wmawiam Ci niczego takiego. Chciałabym, żebyś spotykała się z kimś bardziej wartościowym niż z jakimś tam piłkarzem. Czy on skończył jakąś szkołę? To, że przypakuje na siłowni i wyrobi parę mięśni, nie czyni z niego niewiadomo kogo. Otrząśnij się wreszcie.

- To jest moje życie i sama decyduję o tym z kim się spotykam. – podniosłam trochę głos. Mama machnęła ręką i zajęła się wnukami. Miałam serdecznie dość jej wizyty i chciałam by jak najszybciej wyszła, a ona siedziała w najlepsze.

Wymigałam się od dalszej rozmowy, sesją zdjęciową młodej pary. Oczywiście nie obyło się od pytań, o to kiedy i ja będę mieć taką sesję. Zawiesiłam na ramieniu torbę z dwoma aparatami, do drugiej ręki wzięłam statyw i wyszłam trzaskając drzwiami. Do faktycznej sesji miałam dwie godziny, ale nie miałam ochoty na dalszą rozmowę. A raczej wzajemne oczernianie i dogryzanie. Wpadłam do Leo, który siedział w pracowni i obrabiał ostatnią sesję zdjęciową.

- Cześć. – położyłam pod ladą swoje torby i ucałowałam go w policzek na powitanie.

- A Ty co tu robisz? – spojrzał na mnie zdezorientowany. – I czemu masz taką bojową minę? Pokłóciłaś się z Marc’iem?

- Gorzej. – usiadłam na krześle. – Z mamą.

Opowiedziałam mu pokrótce co wydarzyło się dzisiejszego ranka. Leo miał wielką ochotę by zaśmiać się głośno, ale widząc moją złowieszczą minę, musiał sobie darować dalsze docinki.

- Cóż, Twoja mama może i ma trochę racji… ale Ty też masz. Już wiem po kim odziedziczyłaś temperament. – puścił mi oczko.

- To chyba nie gadałeś z moim ojcem. – westchnęłam.

- Miałem okazję na weselu Twojego brata, ale jakoś nie odniosłem wrażenia, że jest taki jak go Ty opisujesz.

- Wiesz jak to jest przy gościach… Mam ochotę płakać z bezradności. I jeszcze matka ględziła non stop, że Marc znów mnie rzuci i znów będę mieć złamane serce.

- Gdybym tak myślał za każdym razem gdy wchodzę w związek to prawdopodobnie nigdy nie byłbym zakochany. – uśmiechnął się do mnie pocieszająco. – Kochasz Marc’a, a on Ciebie. I to jest najważniejsze. Nie jakieś gadki szmatki Twojej mamy. Jesteś dorosła, samodzielna i nie musisz się jej we wszystkim słuchać.

- I jeszcze jej ciągła gadka o studiach… jakby to był jakiś święty obowiązek, że muszę skończyć szkołę wyższą. Nie obchodzi jej to, że skończyłam tysiące kursów, projektów i wszystkie kończyłam z wyróżnieniem. To się dla niej nie liczy, bo nie mam papierka z głupim „mgr”.

- Nigdy nie myślałaś, żeby iść na studia?

- Oczywiście, że myślałam. No, ale wiesz jak jest… nie mam czasu dla siebie, a co dopiero, żeby chodzić do szkoły. Zresztą jestem za stara, żeby zaczynać studia. – machnęłam ręką.

- Masz 23 lata i niby jesteś stara? – spojrzał na mnie rozbawiony. – Mi niedługo stuknie trzydziestka! – otworzył laptopa, którego trzymał na kolanach i skupił wzrok na wyświetlaczu. – Na barcelońskiej politechnice jest właśnie drugi nabór na studia zaoczne. I… jest fotografia… - usiadłam obok niego i spojrzałam na ekran. Rzeczywiście tak było. Prowadzono rekrutację na uczelni na wszystkich wydziałach. – Jak masz na drugie imię?

- Maria. – zauważyłam, że zaczyna wypełniać puste pole zgłoszeniowe. – Co Ty wyprawiasz?

- Zapisuję Cię na studia. – odpowiedział z uśmiechem. – Czyli Isabell Maria Alonso Miramontes… podaj adres zameldowania.

- A czy ja się zgodziłam na to byś mnie gdziekolwiek zapisywał?

- No daj spokój. Przecież nie jest powiedziane, że musisz tam iść… może się nie dostaniesz, a jeżeli tak, to sama zadecydujesz czy tam iść. Ja tylko robię za Ciebie pierwszy krok. No dalej, podaj mi ten adres.

Podałam mu wszystkie dane oraz informacje potrzebne do wysłania zgłoszenia. Byłam dziwnie podekscytowana, ale nie chciałam tego po sobie dać poznać. Przecież nie wybierałam się na uniwersytet w najbliżej przyszłości. Leonardo zrobił wielki błąd, że wysłał to zgłoszenie. Tak przynajmniej chciałam myśleć.

Wyszłam ze studia po ponad godzinie. Dotarłam na La Barceloneta po kwadransie marszu. Mijałam wiele wycieczek szkolnych oraz zorganizowanych grup turystycznych, które szturmem zdobywały barcelońską plażę. Słyszałam wiele obcych języków, jazgot skuterów i płacz dzieci, które domagały się zakupu jakiejś tandetnej pamiątki z kramiku przy wejściu na plażę.

Kiedy tylko poczułam piasek w swoich sandałach, od razu je zdjęłam. Nie lubiłam przekopywać się przez małe wydemki w butach, ponieważ było to nieziemsko niewygodne. Musiałam jednak je założyć na stopy, bo temperatura piasku była nie do zniesienia. Upał dawał się chyba wszystkim we znaki, a ja jak na złość założyłam czarną koszulkę.

- Mam masę pomysłów. – zaczęłam na wstępie widząc podchodzącą do mnie młodą parę. – Przygotujcie się i zaczynamy.

Panna młoda miała całkiem ładną suknię ślubną do kolan. Na stopach miała nowiutkie conversy, które dodawały humoru całej stylizacji. Podobało mi się, że nie postawiła od razu na klasyczne szpilki, które zapewne utknęłyby w piasku. Pan młody miał śmieszny krawat, który idealnie dopełniał stylizację swojej żony. Widać było, że strasznie się kochają, ponieważ już od pierwszych ujęć, zdjęcia wychodziły nieziemsko.

Słońce prażyło moje ciało, które wprost domagało się odrobiny cienia. Podczas chowania swojego fotograficznego sprzętu do torby, wysłałam sms do Marc’a. Miałam już dziś wolne i chciałam spędzić z nim trochę czasu. Przyjechał po mnie niedługo po tym jak odpisał mi na wiadomość. Przewiesił przez ramię moją torbę z aparatem i złapał mnie w pasie.

Przy wyjściu z plaży dorwali nas fani FC Barcelony, którzy wprost rzucili się na Marc’a. Znów wcieliłam się w rolę fotografa i pstrykałam zdjęcia najróżniejszymi modelami aparatów, które wcisnęli mi do ręki. Kibice nie byli na szczęście zbyt nachalni i już po paru chwilach uścisków, buziaków, sweet foci, mogliśmy udać się do samochodu. Byłam wykończona psychicznie i fizycznie, a widząc w progu mieszkania chłopaka jego mamę, wiedziałam, że dzień się jeszcze dla mnie nie skończył.

**************************************

Witajcie. Jak mijają Wam wakacje? Ja właśnie bukuje bilety na mój wymarzony wyjazd :-) Już się nie mogę doczekać wyjazdu! Pogoda trochę niewakacyjna, ale mam nadzieję, że wkrótce się poprawi.

Dziękuję za komentarze :-)