Chapter 11

3 lata wcześniej

Obudziły mnie jaskrawe promienie słońca, które wpadały przez szparę między zasłonami. Przetarłam zaspane oczy, choć w dalszym stopniu marzyłam o tym, żeby spać dalej. Ale ileż można? Ostatni dzień szkoły miał być dla mnie wybawieniem od doczesnych udręk związanych z nauką i wczesnym wstawaniem. Miałam przed sobą perspektywę czterech miesięcy wakacji, które miałam spędzić z Nim.

Chciałam, żeby wszystko było idealne. Nie byłam dziewczyną o anielskim podejściu do otaczającego mnie świata. Raczej określały mnie cechy zupełnie temu przeciwne. Nikomu się nie narzucałam, nie biegałam za chłopakami, nawet nie chodziłam na imprezy. Byłam odizolowana od swoich rówieśników, do czasów gdy zaczęłam spotykać się z Marc’iem. Był inny niż wszyscy znani mi chłopcy z liceum. Miał o sobie wielkie mniemanie, buntował się praktycznie wszystkim zasadom i właśnie dlatego miałam do niego taką słabość. Zakręcił mnie wokół swojego palca i miał praktycznie na każde zawołanie. Co się stało, że dziewczyna, która miała olewczy stosunek do wszystkiego i wszystkich, zakochała się jak nigdy dotąd wcześniej?

- Isabell, ile razy mam Ci powtarzać, że śniadanie czeka na stole. Ja zaraz wychodzę. Spotkamy się na kolacji. – krzyknęła mama pod drzwiami do mojego pokoju. Chciałam się wreszcie wyprowadzić i żyć na własną rękę. Jedynym rozwiązaniem był mój brat, który wynajmował mieszkanie w centrum Barcelony ze swoją dziewczyną Matilde i malutką córeczką, Lilly. Musiałam od czegoś zacząć, a pomieszkiwanie kątem u brata, było chyba najlepszą opcją.

Założyłam czarną sukienkę, która miała podkreślić nastrój w którym byłam i zrobiłam makijaż. Ostatni dzień szkoły miał być moim pierwszym dniem wolności. Marc już od jakiegoś czasu mieszkał w Barcelonie i dojeżdżał na lekcje do naszego małego miasteczka. Grał praktycznie cały czas, więc miałam spore trudności by spędzić z nim choć chwilę po szkole. Miał coraz częstsze wymówki, mecze, wyjazdy. Wierzyłam mu, ponieważ doskonale wiedziałam, że starał się z całych sił, by wejść do pierwszego składu i porzucić młodzieżówkę.

Nie podejrzewałam niczego, a raczej nie chciałam podejrzewać. W sumie było mi to na rękę, bo nie lubiłam się kłócić. Nie z Nim. Przecież był idealny i cały mój. Czego mi było więcej potrzebne do szczęścia?

- Witaj, Bella. – poczułam dłoń na swoim biodrze i ciepłe usta na policzku. Uśmiechnęłam się i odwróciłam, całkowicie tonąc w pocałunku. Weszliśmy do klasy osobno, żeby nasz związek nie był szeroko komentowany przez resztę klasy i zajęliśmy ostatnią ławkę. Nauczycielka zaczęła swoje wywody na temat naszej przyszłości, ale ja pochłonięta byłam zupełnie czymś innym. Ręka Marc’a błądziła po moim udzie, doprowadzając mnie do szaleństwa. Ukrywaliśmy się, ponieważ On tego chciał. Nie mógł pozwolić sobie na nic poważnego, ponieważ trener sobie tego nie życzył wśród swoich podopiecznych, dlatego też byliśmy zdani na potajemne spotykania. Dlaczego miałam mu nie wierzyć? Przecież go kochałam i zgodziłabym się na wszystko.

Moja naiwność skończyła się na zabawie po zakończeniu szkoły. Impreza odbyła się w domu największego imprezowego chłopaka, Juan’a. Założyłam swoją najlepszą sukienkę i zrobiłam się na bóstwo. Podjechałam samochodem i zaparkowałam go na ulicy. Muzyka roznosiła się po całej okolicy i miałam wrażenie, że to tylko kwestia czasu, aż zawita policja. Weszłam do środka i wzorkiem odszukałam Marc’a. Stał w towarzystwie swoich najlepszych kumpli. Śmiali się gadali i wygłupiali. Nie chciałam im przerywać, ale widząc łaszącą się do niego, nieznajomą mi dziewczynę, nie wytrzymałam. Chciałam z nim poważnie porozmawiać o naszej przyszłości. Oczekiwałam od niego jakiejkolwiek deklaracji.

- Musimy porozmawiać. – stanęłam między nim, a panienką, co wywołało popłoch wśród jego znajomych.

- Później. – próbował mnie zbyć, ale szarpnęłam go za rękę, dając do zrozumienia, że to naprawdę pilne.

- Ej, ej. – krzyknął za mną, kiedy wyszliśmy przed dom. – Tylko nie mów, że jesteś w ciąży. – próbował zażartować, ale moja mina pokazywała zupełnie coś innego.

- Nie, nie jestem. – chłopak usiadł na schodach i spojrzał na mnie wyczekująco. – Musimy pogadać.

- To już wiem, ale nie wiem o czym. – spojrzał na wyświetlacz swojego telefonu.

- Chcę wiedzieć na czym stoję.

- Nie rozumiem. – schował telefon do kieszeni i spojrzał na mnie zaciekawiony.

- Spotykamy się prawie rok. Jeszcze ani razu nie byliśmy na randce. Nie pokazujemy się w publicznych miejscach, unikamy na korytarzu szkolnym. Czy według Ciebie tak wygląda związek? – spojrzałam na niego wyczekująco. Miałam nadzieję, że zaprzeczy i powie coś co poprawi mi humor. W odpowiedzi usłyszałam jedynie śmiech. Łzy popłynęły mi po policzkach, bo przeczuwałam co może się wydarzyć.

- Przecież to było pewne, że to… - wskazał na nas. - … nie ma przyszłości. Ja i tak wyprowadzam się na stałe do Barcelony, a Ty pewnie zostaniesz tutaj. Od nowego sezonu przechodzę do nowego składu i nie mam czasu na randkowanie. – zaśmiał się. Widząc jak jakieś dziewczyny wychodzą z domu i uśmiechają się do niego zalotnie, dodał: – Przecież nam chodziło tylko i wyłącznie o seks. O nic więcej.

To było zdecydowanie więcej niż chciałam usłyszeć. Łzy ciekły mi po policzkach i nie mogłam przez dłuższy czas dojść do siebie. Siedziałam w samochodzie na ulicy i obserwowałam dom, w którym bawili się moi rówieśnicy. Chciałam zamknąć się w jakimś ciemnym kącie i płakać w samotności. Poczułam jak serce łamie mi się na miliony kawałeczków. Byłam zdecydowanie bardziej zaangażowana w związek z Marc’iem niż on sam. To musiało się tak skończyć. Z jednym złamanym sercem.

Wyszłam na balkon, by zapalić papierosa. Eric siedział w moim pokoju i przeglądał na laptopie zdjęcia, które robiłam chłopakom na treningu. Wyjęłam zapalniczkę i przez chwilę bawiłam się papierosem, którego trzymałam w palcach. Odwróciłam głowę w lewą stronę i ujrzałam w oknie hotelowym znajomą mi postać. Marc przyglądał mi się z wyraźnym zainteresowaniem. Choć odgradzało nas kila balkonów, to miałam wrażenie, że stoi tuż przy mnie. Popijał whisky i ze stoickim spokojem przyglądał się mojej osobie. Musiałam to wykorzystać.

*

Nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Wszystko obracało się przeciwko mnie i sam już nie wiedziałem czy świat robi mi na złość, czy mści się na mnie za moje zachowanie. Nie należałem do najgrzeczniejszych chłopaków, ale nikomu nie wyrządziłem krzywdy. Byłem młody, chciałem się bawić. Czy to wiele?

Pojawiła się na balkonie niczym nocna zjawa. Miała na sobie jasną sukienkę, która falowała na wietrze i uwydatniała jej długie nogi. Oparła się o barierkę i odpaliła papierosa. Nienawidziłem jej nałogu. Wiele razy próbowałem ją zmusić do rzucenia używki, ale za każdym razem przegrywałem walkę. Zaciągnęła się parę razy i spojrzała w moją stronę. Byłem pewny, że ucieknie czym prędzej, ale tuż po chwili obok niej pojawił się mój brat. Brunetka odwróciła się do niego przodem i wpiła swoje usta w niego. Nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy. To wszystko działo się zdecydowanie za szybko. Eric złapał dziewczynę w pasie i przyciągnął mocniej do siebie, ona natomiast zarzuciła ręce na jego ramiona. Nie chciałem tego oglądać. Zrobiło mi się niedobrze na samą myśl o tym, że całuje innego. Że całuje mojego rodzonego brata! Jakby zapomniała jak wiele nas łączyło i wciąż łączy.

Uwielbiłem się z nią droczyć. Dawało mi to niesamowitą satysfakcję, a jej naburmuszona mina, poprawia mi humor. To cud, że jeszcze nie wskoczyła na mnie z pięściami i nie przyłożyła, ponieważ wiele razy balansowałem na krawędzi. Zawsze marszczyła nos i posyłała mi złowieszcze spojrzenia. Kiedyś godziliśmy się w zupełnie inny sposób. Teraz nie mamy nawet okazji, by dokończyć kłótnię. Bella wybiega, trzaska drzwiami i mówi jaki to jestem podły. Wciąż działa na mnie tak samo jak trzy lata temu. W ogóle się nie zmieniła, jakby czas stanął w miejscu. Tylko staliśmy się bardziej poukładani, nawet i punktualni oraz samodzielni.

Całowała go w sposób, jaki był zarezerwowany tylko dla mnie. Poczułem ucisk w klatce piersiowej oraz wielką złość. Na nią. Na brata. Na siebie.

Musiałem coś z tym zrobić.

*

Odsunęłam się o Eric’a i spojrzałam mu prosto w oczy. Byłam zła na siebie, bo nie czułam tego, co powinnam poczuć. Nie było motylków w brzuchu, nie było zawrotu głowy, setki myśli na sekundę. Pocałunek był techniczny i nawet w ułamku procenta nie był romantyczny. Może tylko z mojego punktu widzenia.

- To było… niesamowite. – wydusił z siebie zaskoczony chłopak.

- Rzeczywiście. – przytaknęłam od razu. Nie wiedziałam co mam dodać, więc wolałam milczeć, niż palnąć coś czego miałabym żałować. Odwróciłam głowę, w oknie pokoju nie ujrzałam znajomej postaci. Miałam satysfakcję, że osiągnęłam swój cel.

Wróciliśmy do mojego pokoju, nie odzywając się do siebie ani słowem. Włączyłam telewizor, w którym puszczona była jakaś smętna piosenka i usiadłam na łóżku. Eric stał w progu pomiędzy pokojem a balkonem i bacznie mi się przyglądał. Byłam trochę skrępowana, ale to w sumie ja rzuciłam mu się na szyję jak głupia. Musiałam ponieść konsekwencje swoich czynów. Chyba wypowiedziałam to w nieodpowiednim momencie.

Drzwi odtworzyły się i z hukiem uderzyły o ścianę. Do pokoju wpadł Marc. Rzucił się z rękoma na niczego nie spodziewającego się Eric’a. Skoczyłam na równe nogi.

- Zostaw go! – krzyknęłam próbując go odsunąć, ale nie miałam wystarczającej siły. Uderzył swojego brata prosto w nos, z którego momentalnie pociekła krew.

- Masz się od niej odczepić. Jasne? – krzyczał i przeklinał jednocześnie. Pobiegłam do śpiącego w drugim pokoju Luki. Zerwałam go z łóżka i błagałam o pomoc. Brat założył na nos okulary i szybko pobiegł do mojego pokoju. Był podobnej postury i wzrostu co do chłopaków, ale nie mógł sobie z nimi poradzić. Zawołałam Thiago i Alexis’sa, którzy przybyli na ratunek. Zrobił się naprawdę niezły harmider. Umazana krew na ścianie i pościeli, rozbita lampa oraz połamane ramki na zdjęcia.

Miałam ochotę zabić Marc’a. Jak on mógł tak po prostu wejść do mojego pokoju i rzucić się na własnego brata? Chciałam wzbudzić w nim zazdrość, ale nie spodziewałam się, że zareaguje aż tak impulsywnie. Miał poczuć ukłucie w sercu, a nie rzucać się z pięściami na brata. Zachował się jak gówniarz, chociaż ja nie byłam lepsza. Co mi strzeliło do głowy, by pocałować Eric’a? Czułam się podle.

- Z Tobą jeszcze nie skończyłem! – krzyknął w moją stronę Marc grożąc mi palcem. Thiago i Alexis wyprowadzili go z pokoju próbując trochę uspokoić.

Podbiegłam do Eric’a, którego z podłogi podnosił mój brat. Miał rozerwaną wargę, z której ciekła krew. Miałam już trochę doświadczenia z takimi urazami, więc od razu zabrałam się za pomoc. Zatamowałam krew i oczyściłam ranę.

- Jak ja mam mieć jutro zdjęcia z takim wyglądem? – krzyknął Eric wstając z łóżka. Zakleiłam mu jeszcze plaster i posadziłam z powrotem na miejscu. Nie chciałam, żeby chodził, bo stracił dużo krwi.

- Tak mi przykro, Eric. – położyłam dłonie na jego ramionach. – Porozmawiam z nim, żeby to się nigdy więcej nie powtórzyło.

- To nie ważne. – zrzucił moje dłonie i podniósł się z miejsca. – Coś jest na rzeczy, bo mój brat nigdy mnie nie uderzył. Jesteśmy braćmi, mieliśmy bójki, ale nigdy nie zrobił tego w tak oczywisty sposób. Wszedł, uderzył i wyszedł. Co to w ogóle ma znaczyć? Wiem, że się kiedyś spotykaliście, ale to stare dzieje…

- Porozmawiam z nim. Przepraszam Cię jeszcze raz. – próbowałam posłać mu uśmiech, ale byłam zbyt roztrzęsiona. Chciałam cofnąć czas, by nie dopuścić do czegoś takiego.

- To nie Twoja wina. Nie byłem zbyt delikatny mówiąc bratu, że umówiliśmy się i dziś znów Cię odwiedzam. Powinienem być ostrożniejszy, bo jak widać mój brat wciąż żywi wobec Ciebie jakieś uczucia.

- Nie sądzę. – burknęłam pod nosem.

- Jak to nie? A to...? – wskazał na swoją wargę i zaśmiał się pod nosem. – Myślę, że jest zazdrosny, co jest zrozumiałe, bo jesteś naprawdę wyjątkową dziewczyną.

- Przestań. – spuściłam wzrok. Nigdy nie przepadałam za tym, kiedy ktoś prawił mi komplementy. – Co z jutrzejszą sesją?

- Odpowiedni makijaż działa cuda. – posłał mi uśmiech. – Pewnie już nie zobaczymy się w Pekinie. Może spotkamy się kiedyś w Barcelonie?

- Jestem jak najbardziej za. – uścisnął mnie mocno i ucałował w policzek. – Przepraszam za to co się stało.

- Przestań mnie przepraszać! Przecież to nie była Twoja wina. – puścił mi oczko i udał się do wyjścia. Chciałam za nim krzyknąć, że się myli i że to wszystko moja wina. Gdyby nie moje zadufanie w sobie i chęć zemsty, nie doszłoby do tego, że rodzeni bracia pobili się w mojej sprawie. Chciałam cofnąć czas i nie podpisać umowy z klubem. Chciałam nie spotkać znowu Marc’a i nie zatonąć na nowo w jego spojrzeniu. Zbyt dużo było moich pragnień, więc musiałam zacząć patrzeć na świat w inny sposób. Musiałam zacząć zajmować się innymi i patrzeć na ich potrzeby, a nie tylko i wyłącznie na moje. Byłam zbyt wielką egoistką, którą stałam się trzy lata temu i wydawać by się mogło, że nie ma dla mnie nadziei. Moim nowym celem było odcięcie się od przeszłości grubą kreską i zaczęcie wszystkiego na nowo. Pierwszym krokiem miała stać się konfrontacja z człowiekiem przez którego zaczynałam tracić kontrolę nad samą sobą.

**********************************

Witam! Ależ jestem ostatnio zagoniona. No po prostu sama nie ogarniam swojego życia, a zaczyna się na prawdę wielki mętlik na uczelni. Już zaczęły mi się egzaminy, więc pewnie nadrobię zaległości w pisaniu, żeby robić wszystko by się nie uczyć :D Zapraszam do subskrypcji/członkowstwa (po prawej stronie w kolumnie), by na bloggerze dowiadywać się o nowości u mnie. Pozdrawiam wszystkich i do kolejnego rozdziału :*