Chapter 13

Stałam nieruchomo przez kilka dobrych minut. Nie wiedziałam jak mam zareagować, ponieważ nie byłam przygotowana na takie coś. Większości z tych ludzi nawet nie znałam, wiec nie wiedziałam co mam zrobić. Zdmuchnęłam świeczki na torcie, który podsunął mi pod nos Marc. Udawałam, że między nami jest wielki mur i nie zwracałam uwagi na jego zaczepki. Cierpliwie wysłuchiwałam życzeń i grzecznie dziękowałam za każde z osobna. Niektóre z dziewczyn rzucały mi się na szyję, a faceci całowali po policzkach. Miałam żal do Alexis’a, że nie powiedział mi o imprezie. Gdybym wiedziała to założyłabym coś odpowiedniego, a nie zwykłe dżinsy i czarną koszulkę, w której byłam w pracy. Czułam się głupio, bo niektóre z panienek były naprawdę wypindrzone.

- Dziękuję Sanchez za to wszystko, ale naprawdę nie musiałeś. Wystarczyłyby głupie życzenia, a nie to wszystko. – złapałam za ramiona Chilijczyka. – Dziękuję. – ucałowałam go w policzek.

- Ja tylko miałem za zadanie, żeby utrzymać Cię w mieszkaniu do wieczora. Chyba mi się to udało. – zaśmiał się. – To wszystko sprawka Marc’a. On załatwiał, organizował. Ja tylko miałem mieć Cię na oku.

- Naprawdę? – spojrzałam na niego zaskoczona. Byłam pewna, że pomysł i realizacja urodziły się w łepetynie Chilijczyka, który czasami wpadał na dość niekonwencjonalne rozwiązania.

- Mówię poważnie. Jak nie wierzysz, to sama go zapytaj. – piłkarz wykorzystał moment, że Bartra akurat przechodził obok nas, i złapał go za łokieć przyciągając do nas. – Przez pomyłkę zostałem wrobiony w organizację tego wszystkiego.

- Nie szkodzi. – uśmiechnął się Marc, dając mu do zrozumienia, że nie ma ochoty rozmawiać na ten temat.

- No, ale wiesz… nie chcę sobie przypisywać Twoich zasług. To Twoja impreza, o której opowiadałeś od dobrego tygodnia!

- Daj spokój, Alexis. – szturchnął go w ramię, by się zamknął, ale tamten dalej paplał. Musiałam jakoś zareagować.

- W takim razie dziękuję Tobie, Marc. Naprawdę się tego nie spodziewałam. – podniosłam się na palcach i złożyłam na jego policzku krótki pocałunek. Obiecałam sobie, że będę go trzymać na dystans, a za każdym razem taka sytuacja wywoływała u mnie szybsze bicie serca.

- Nie ma za co, Bella. Chcę tylko zakopać topór wojenny. Wiem, że mnie nie znosisz, ale może choć trochę się do mnie przekonasz. – podał mi dłoń, którą uścisnęłam. – Wszystkiego najlepszego.

Nie tego się spodziewałam. Nie wiem, głupia, myślałam, że weźmie mnie w ramiona? Sama mówiłam, że nie chcę go znać, a dalej wodziłam za nim wzrokiem. Miałam wahania nastrojów, gorsze niż niejedna kobieta w ciąży.

- Korzystając z okazji chciałbym Wam kogoś przedstawić. – uśmiechnął się zalotnie i złapał za rękę dziewczynę, która kręciła się wokół nas od paru minut. – To Ana.

- Miło mi Cię poznać. – zareagował radośnie Alexis, który od razu złapał blondynkę w ramiona i przytulił do siebie. Spojrzałam na Marc’a, który przeszył mnie wzrokiem. Chciał obserwować jak reaguję na jego nową zdobycz. Zachowałam pokerową twarz i uścisnęłam dziewczynie dłoń. Posłałam jej nawet uśmiech, co nie uszło uwadze piłkarza. Najbardziej bolało mnie to, że była oczywiście piękna, ale przy tym miła, a to chyba jeszcze gorsze. Wiedziałam dobrze, że Marc wyssie z niej ostatnie soki dobroci i przemieni w chodzące zombie, jakim byłam parę miesięcy po zakończeniu szkoły.

- Mieszkasz w Barcelonie? – zagaił Alexis do dziewczyny, która stała w objęciach Marc’a i posyłała nam szczere uśmiechy.

- W Walencji. Do Barcelony dojeżdżam na studia zaoczne. – odpowiedziała.

- A co studiujesz?

- Administrację. – dziewczyna uśmiechnęła się do mnie, odpowiedziałam tym samym. Byłam zdezorientowana zachowaniem Marc’a. Tak jakby chciał się ją przede mną pochwalić i robił wszystko bym czuła się zazdrosna. Widziałam w nim swoje zachowanie i zrobiło mi się momentalnie głupio. Zdałam sobie sprawę jak żałośnie to wyglądało, gdy umawiałam się z jego bratem.

Alexis pociągnął mnie za ramię do machających w naszym kierunku Thiago, Sergi’ego oraz Tello. Z uśmiechem podeszłam do nich i wysłuchałam litanii życzeń, które do mnie od razu skierowali.

- …i jeszcze raz pieniędzy. – dodał Sergi po raz setny, wyrywając się przed kolegów, którzy po kolei życzyli mi miłości.

- Dziękuję kochani. – wycałowałam każdego z osobna i oddałam się serii uścisków. Wykorzystał okazję również Pedro, który przy okazji złożył mi życzenia i z charakterystycznym dla siebie uśmiechem mocno mnie uścisnął.

Po chwili w kącie obszernego salonu dostrzegłam Lukę oraz Matildę, którzy zajmowali się rozrabiającą Lily.

- Cześć! – podeszłam do nich z szerokim uśmiechem.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę widząc Cię w tak dobrym nastroju. – zaśmiał się brat i wziął mnie w ramiona. – Wszystkiego najlepszego, siostrzyczko.

- Dziękuję, Luka. I Wy wiedzieliście o tej całej imprezie? – dziewczyna brata kiwnęła głową z przepraszającym uśmiechem. – Dziękuję, że przyszliście.

- Nie dziękuj. – blondynka machnęła ręką i mocno mnie uścisnęła. – Wszystkiego najlepszego!

- 100 lat, ciociu! – krzyknęła Lily i rzuciła mi się w ramiona. Wyściskałam blondynkę, która wydała z siebie jęki niezadowolenia. Bratanica skoczyła na ręce swojego taty i spojrzała na wszystkich gości z góry. – Nie znam tu nikogo. – zauważyła błyskotliwie.

- Mnie znasz. – puściłam jej oczko. Usłyszałam za swoimi plecami, że Thiago zamierza pokroić tort, na co od razu się zgodziłam. Zlustrowałam szybko salon i ludzi w nim przebywających. Większość piłkarzy, którzy przyszli z partnerkami lub całkowicie mi obcy ludzie. Nie miałam zielonego pojęcia skąd ich wytrzasnął Alexis czy też Marc, ale nie chciałam się ich wypytywać w trakcie imprezy.

Po dwudziestej trzeciej podeszła do mnie Matilde oraz mój brat, który niósł na rękach swoją córkę. Przeprosili mnie, że muszą już lecieć, ale Lily zasypiała na stojąco. Zaproponowałam, by położyli małą w moim mieszkaniu i wrócili, ale odmówili. Luka miał pobudkę wcześnie rano związaną ze ślubną sesją zdjęciową nad morzem, a Matilde miała już umówione spotkanie w kancelarii ojca z jakimś przedsiębiorcą chcącym zainwestować w firmę. Dodatkowo brat zaoferował mi dzień wolnego, co przyjęłam z wielkim entuzjazmem. Mogłam wreszcie odespać, na co nie miałam czasu przez ostatnie burzliwe tygodnie. Nie mogłam ich przecież zatrzymać na siłę, więc pożegnałam się z trójką i odprowadziłam do drzwi.

Wróciłam po chwili do roztańczonego Pedro, który porwał mnie momentalnie na parkiet. Obrócił mnie parę razy, po czym wylądowałam w ramionach Busquets’a. Bawiło mi się z nim naprawdę świetnie, ponieważ w ogóle się nie krępował i tańczył zawodowo. Kiedy odbił mnie Marc poczułam się momentalnie skrępowana i moje ruchy nie były już tak swobodne. Zwolniłam co nieco, ale nie robiłam tragedii i tańczyłam z chłopakiem, jak z każdym innym. Obchodził się ze mną bardzo delikatnie i nawet kiedy trzymał moją dłoń, miałam wrażenie, że zaraz ją puści. Nie wiem czy to przez obecność Any, czy po prostu nie miał ochoty na taniec ze mną i został do niego zmuszony przez Busquets’a. Nie chciałam zajmować się niepotrzebną analizą. Odetchnęłam z ulgą, kiedy wylądowałam w ramionach roześmianego Alexis’a.

Koło północy towarzystwo nieco się przerzedziło. Nie miałam nic przeciwko, ponieważ sama najchętniej udałabym się do swojego mieszkania, ale najnormalniej w świecie mi nie wypadało. Trochę zaszalałam z alkoholem, który lał się strumieniami. W pewnym momencie siedziałam wokół stołu w salonie, między piłkarzami, którzy pili kolejną kolejkę pod rząd. Należałam do osób, którzy mają dosyć mocną głowę i dotrzymywałam ich tempa. Poczułam się radośnie, kiedy Alexis wpadł pod stół, a Busi zaczął po raz setny opowiadać tę samą historię.

- Coś mnie minęło? – dołączył do nas Marc, który usiadł naprzeciwko mnie za stołem i wypił karniaka od Pedro.

- Jak widać… nic szczególnego Cię nie minęło. – odpowiedziałam beznamiętnie kołysząc szklanką z rozpuszczającą się w środku kostką lodu.

- Nie było mnie pół godziny, a oni już tak się zalali? – zaśmiał się i rozejrzał na kolegów, którzy wyglądali dosyć mizernie. Nie czułam się zbyt dobrze, ale nie chciałam tego po sobie pokazywać. Było mi niedobrze i kręciło się w głowie, ale nie wylądowałam na podłodze jak Sanchez, więc miałam wrażenie, że nie jest ze mną aż tak źle. – Dzwonię po taksówki, a resztę rozgonię. – zaoferował się od razu. Wzruszyłam ramionami nie odwracając wzroku od szklanki.

Parę minut po drugiej wyszli prawie wszyscy. Ci najbardziej pijani zostali przetransportowani przez Marc’a do taksówek, które podjechały ciągiem pod nasz blok. Oparłam głowę o stół i próbowałam dojść do siebie. Nim się spostrzegłam zostałam podniesiona do góry i przerzucona przez ramię. Poczułam niesamowicie intensywne perfumy, które należały tylko do jednej znanej mi osoby. Marc wyniósł mnie z mieszkania Alexis’a i wszedł ze mną do windy. Wcisnął numer 14 i spokojnie czekał, aż drzwi się otworzą. Kręciło mi się w głowie i czułam ilość alkoholu, który pochłonęłam. Miałam wyrzuty sumienia, że tyle wypiłam, ale w końcu były to moje urodziny i miałam ochotę zaszaleć.

- Masz klucz do drzwi? – usłyszałam głos Marc’a, który miałam wrażenie, że wierci mi dziurę w mózgu.

- Nie wiem… - jęknęłam. Moja odpowiedź chyba zbulwersowała chłopaka, ponieważ zrzucił mnie brutalnie ze swojego ramienia i oparł całe moje ciało o ścianę. Trzymał mnie za ramiona, bo istniało prawdopodobieństwo, że zsunęłabym się na podłogę. – Ej! – pisnęłam czując jego dłonie, które przeszukiwały moje kieszenie.

- Gdzie masz klucz? Pytam poważnie. – złapał mnie za twarz i zmusił do spojrzenia w jego przenikliwy wzrok. Odpowiedziałam głośnym śmiechem, co wyraźnie mu się nie spodobało. – Nie wygłupiaj się, tylko mów. – przybliżył się do mnie i próbował zmusić do koncentracji.

- No co? – miałam znakomity humor, pomimo mdłości i zawrotów głowy. Marc kontynuował przeszukiwanie moich kieszeń. Wreszcie znalazł klucz, którym otworzył drzwi do mojego mieszkania i wniósł mnie do środka.

Po raz pierwszy był w moim mieszkaniu, ale bez problemu odnalazł sypialnię i położył mnie w łóżku. Kiedy nachylał się nade mną i próbował zdjąć moją sportową bluzę, złapałam go za koszulę.

- Zostań. – nie poznawałam siebie. Byłam zaskoczona, ale alkohol całkowicie zawrócił mi w głowie. Marc był wyraźnie zdezorientowany, ale usiadł na skraju łóżka.

- Dawno nie widziałem Ciebie nawalonej jak messerschmitt. – zaśmiał się. – Ale przyznam się, że tęskniłem za tym. – oparł swoje ramię o szafkę nocną i nie spuszczał ze mnie wzroku.

- Aj tam. – machnęłam ręką.

- Mówię serio. – jego głos strasznie mnie usypiał, ale usiłowałam wysłuchać do końca jego wywodów. – Chciałbym zacząć z Tobą wszystko na nowo. Nie chcę, żebyś miała do mnie żal o przeszłość, bo naprawdę zależy mi na Tobie. Jesteś dobrym człowiekiem i chcę móc przebywać w Twoim otoczeniu. Nie chcę, żebyś uciekała na mój widok, czy odwracała wzrok.

- Uhm… - przymknęłam powieki.

- To dla mnie ważne. – dotknął mojego policzka, bym otworzyła oczy. – Bella, nigdy Cię nie zdradziłem. Nie wiem czemu tak myślałaś, ale nadszedł chyba odpowiedni czas, by sobie wszystko wyjaśnić. Byłem gówniarzem i zachowywałem się jak dzieciak. Dorosłem i wiem, że teraz nie zachowałbym się tak jak kiedyś. Nie zmarnowałbym okazji, by być z Tobą.

Słyszałam jego głos jak przez mgłę. Docierały do mnie pojedyncze słowa, które niby składały się w całość, ale nie miały dla mnie żadnego sensu. Chciałam, żeby dał mi spokój i pozwolił mi zasnąć.

- Skoro mam być szczery to powiem też, że nie podobało mi się jak zagrałaś moim bratem. Rozmawiałem z nim i wiem, że nie ma Ci tego za złe, ale chyba sama powinnaś z nim o tym pogadać… Chciałaś wywołać u mnie zazdrość? – zawiesił na chwilę głos. – Przecież doskonale wiesz, że każdy chłopak, który kręci się wokół Ciebie od razu wywołuje u mnie zazdrość. Wcale nie musisz się o to starać.

Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Zaśmiałam się pod nosem na jego słowa. Byłam, aż tak bardzo przewidywalna? Chciałam tylko zemsty, a wszystko odwróciło się przeciwko mnie. Nie byłam zbyt dobrą intrygantką.

- Śpij dobrze. – nachylił się nad szafką, by zgasić zapaloną obok lampkę, ale złapałam go za rękę, kiedy próbował wstać z łóżka.

- Miałeś zostać. – szepnęłam cicho. Nie dostrzegłam jego wyrazu twarzy. Światło zgasło, a ja momentalnie zasnęłam.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥ 

Hej! Ależ ja Was bombarduję ostatnio tymi nowymi rozdziałami. Sama nie wiem skąd mi się biorą te głupie pomysły, ale ostatnio nie mogę narzekać na brak weny. Może to za sprawą niekończących się kolokwium i pierwszymi egzaminami oraz tym, że robię wszystko żeby się tylko nie uczyć. Niedługo matura, więc wszystkim tym którzy ją mają życzę wytrwałości i cierpliwości. Zobaczycie jak ona szybko zleci! Dobrze wiem co mówię :-) Później maturę będziecie mieć co pół roku jak ja. Pozdrawiam :*
PS: chciałabym zaktualizować zakładkę linki z Waszymi blogami. Jeżeli ktoś chciałby być informowany o nowościach u mnie, niech pisze, a ja z chęcią będę podsyłać linka gdy tylko coś u mnie się pojawi :-)